... ตอนนี้เรากำลังเห็น "การแย่งชิงทรัพยากรทั้งอาหารและยา" ระหว่างประเทศอย่างช้าๆแล้ว และเมื่อวิกฤติขยายวงกว้างและลึกขึ้น อาจจะซ้ำรอยเหมือนในอดีต... ก่อน "สงครามโลกครั้งที่2" จะเริ่ม, อังกฤษต้องนำเข้าอาหารจากต่างประเทศประมาณ55ล้านตันต่อปี,
เยอรมันนีต้องการสกัดเส้นทางขนส่งเสบียงนี้ให้ได้ทุกวิถีทาง,
... วิธีการหลักก็คือ การใช้เรือรบและเรือดำน้ำเยอรมันยิงทำลายเรือขนส่งสินค้าของอังกฤษ ทำให้อังกฤษขาดเสบียงทั้งกระทบต่อภาคพลเรือนด้วย, เมื่อเจอวิกฤติอาหารนำเข้าได้น้อยลง อังกฤษต้องแก้ปัญหาโดยใช้วิธี "การจัดสรรปันส่วนอาหารสินค้า" ตามจำเป็น
... เช่น แต่ละครอบครัวต้องมาลงทะเบียนต่อร้านขายของ แล้วเจ้าของร้านจะมีการกำหนดว่าแต่ละครอบครัวจะได้ส่วนแบ่งในการซื้อสินค้าอาหารเท่าไหร่
... ในเดือนมกราคม 1940 เบคอน เนยและน้ำตาลได้เริ่มระบบ "การปันส่วน" ตามมาคือเนื้อสัตว์ ปลา ชา แยม บิสกิต ซีเรียล อาหารเช้า ชีส ไข่ นมและผลไม้กระป๋อง "การปันส่วน" ได้รับความนิยมจากประชาชนและ Gallup โพลล์ แสดงให้เห็นว่าประชาชนมากกว่าร้อยละ 60 สนับสนุนระบบนี้
... อย่างไรก็ตามเจ้าของร้านค้าขนาดเล็กจำนวนมากบ่นเกี่ยวกับกลยุทธ์ที่ผู้ตรวจการอาหารใช้ในการจ้างคนตรวจสอบ, ทำให้เกิดการกระตุ้นให้มีการฝ่าฝืนกฎหมาย ในเดือนธันวาคมปี 1940 Isabella Tompsett ถูกจ้างในย่าน Stepney เพื่อไปที่ร้านขายเนื้อและพยายามซื้อเนื้อโดยไม่ต้องมีคูปอง ผลที่ตามมาคนขายเนื้อสามคนในถนนสายหนึ่งถูกปรับหนักสำหรับความผิดนี้ เจ้าหน้าที่ที่ทำงานด้านนี้อย่างลับๆเหล่านี้ ถูกวิจารณ์อย่างหนักว่าทำหน้าที่ไม่ดี เป็นการก่อกวนมากกว่าการควบคุม
... เช่น "ผู้ตรวจการอาหาร" ในเฮนดอนถูกวิพากษ์วิจารณ์จากการใช้ทีมงานผู้หญิงที่พยายามหลอกให้ผู้ช่วยเจ้าของร้าน เพื่อจะซื้อสินค้าโดยไม่ใช้คูปอง , เช่นลูกค้าที่มอบหนังสือปันส่วนและขอซื้อชาสองออนซ์ เมื่อผู้ช่วยร้านค้าเกือบจะให้บริการเธอเสร็จลูกค้าที่เป็นสายสืบก็เปลี่ยนใจและขอเพิ่มเป็นสี่ออนซ์ หากผู้ช่วยร้านค้าลืมที่จะออกคูปองสองออนซ์ชุดที่สองที่เพิ่มมาพวกเขาจะถูกดำเนินคดีเรียกเก็บเงินเป็นค่าปรับกับการฝ่าฝืนข้อจำกัด "การปันส่วน" ในช่วงเวลาสั้น ๆ ร้าน59 แห่ง เจ้าของร้านแถวเฮ็นตันถูกดำเนินคดีในข้อหาความผิดนี้
... มีการประกาศว่าในเดือนมีนาคม 1941, ภายใต้กฏหมาย "คำสั่งควบคุมอาหารระบบการปันส่วน" มีการฟ้องร้องมากถึง 2,141 คดีและมีการลงโทษ 1,994 คดี, มีอัตราความสำเร็จ 93.1% ในเดือนต่อไปมีการฟ้องร้องเพิ่มขึ้นเป็น 2,300 คดีและการลงโทษอีก 2,199 ครั้ง (ร้อยละ 95.6) เลขาธิการสมัชชาสมาคมแห่งชาติผู้ค้าขายบ่นว่าพ่อค้ารายย่อยกลายเป็น "ชนชั้นที่ถูกรังแกมากที่สุดในประเทศอังกฤษ"
... ในฤดูร้อนของปี 1940, รัฐบาลจัดตั้ง "คณะกรรมการผู้เชี่ยวชาญด้านโภชนาการ" เพื่อให้คำแนะนำแก่คณะรัฐมนตรีในเรื่องนโยบายอาหาร คณะกรรมการออกรายงานโดยอ้างว่าพลเมืองแต่ละคนสามารถอยู่รอดได้ในสิบสองออนซ์ของขนมปังปอนด์, หนึ่งออนซ์ของมันฝรั่ง, สองออนซ์ของข้าวโอ๊ตบด, หนึ่งออนซ์ของไขมัน, หกออนซ์ของผัก, นมหกจากสิบส่วนของไพนท์ต่อวัน, " วินสตันเชอร์ชิลล์" เป็นกังวลกับข้อเสนอนี้และคำแนะนำนี้ไม่ได้รับการเผยแพร่และบังคับใช้
... บางคนคิดว่า "การปันส่วน" อาหารไม่เป็นธรรมในการบังคับใช้ คนสามารถรับไข่เนยและเนื้อสัตว์ได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องมีคูปองในพื้นที่ชนบท, ในฤดูร้อนของปี 1941, ผู้ขายพืชผักผลไม้สดได้นำรถบรรทุกเข้าไปในชนบทเพื่อซื้อผักโดยตรงจากเกษตรกร
... ในเดือนสิงหาคม1940, รัฐบาลได้ออกกฎหมาย "การกินเหลือเศษอาหารเป็นความผิด" ที่ต้องโทษจำคุก หนึ่งในคนแรกที่ถูกดำเนินคดีคือ J. Lyons Ltd ซึ่งถูกปรับ ที่ปล่อยให้หนูกินอาหารในห้องครัว
... มันก็เป็นความผิดเช่นกันที่ร้านอาหาร "ให้บริการปลาและเนื้อสัตว์กับลูกค้าที่มาคนเดียว" เมื่อโอเดียนเธียเตอร์ในสตรีทแฮมถูกตัดสินว่ามีความผิดในเรื่องนี้ผู้จัดการและพนักงานเสิร์ฟสองคนของเธอถูกปรับเพราะ "ช่วยเหลือและสนับสนุนในการเสิร์ฟอาหารเนื้อสัตว์และปลาให้กับเจ้าหน้าที่บังคับใช้ผู้ช่วย" ( สายลับสุ่มตรวจ) ที่มาทานคนเดียว
... รัฐบาลประกาศในเดือนกันยายน 1939, "น้ำมันถูกปันส่วน" ด้วยเช่นกัน, ในช่วงฤดูร้อนปี 1942 กฏหมายนี้ก็ถูกยกเลิกหลังจากกองทัพญี่ปุ่นยึดครองแหลมมลายูและความสำเร็จของการโจมตีเรือดำน้ำในมหาสมุทรแอตแลนติก
... สินค้าอื่น ๆ เช่น" บุหรี่และแอลกอฮอล์" ไม่เคยเข้ากฏหมายการปันส่วนอย่างเป็นทางการ แต่มักขาดตลาด เพราะเจ้าของร้านบางคนเก็บส่วนที่มีจำกัด ไว้สำหรับลูกค้าประจำ สิ่งนี้สร้างความรู้สึกไม่ดีสำหรับคนอื่นอย่างมากและเจ้าของร้านจะต้องถูกรายงานต่อกระทรวงอาหาร
... "เด็กได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างจากผู้ใหญ่" และมีสิทธิได้รับอาหารพิเศษที่จำเป็นต่อการเจริญเติบโต เช่นนมและน้ำส้ม โครงการนมแห่งชาติจัดหานมหนึ่งไพน์สำหรับเด็กทุกคนที่มีอายุต่ำกว่าห้าปี สตรีมีครรภ์และเด็กเล็กมีสิทธิ์ได้รับนมฟรีหากรายได้รวมของผู้ปกครองน้อยกว่า 40 ชิลลิงต่อสัปดาห์
...ช่วงสงคราม, "เสื้อผ้า" ได้รับการปันส่วนด้วยเช่นกัน, ตั้งแต่เดือนมิถุนายน 1941 ระบบการให้คะแนนอนุญาตให้คน "ซื้อเครื่องแต่งกายใหม่ได้แค่หนึ่งชุดต่อปี" เพื่อประหยัดผ้า, "กางเกงของผู้ชาย" ห้ามพับปลายขาขึ้นมาเย็บเพื่อประหยัดผ้า, ขณะที่ "กระโปรงของผู้หญิง" นั้นต้องสั้นและตรง, "จีบ" ในชุดชั้นในสตรีถูกห้ามผลิต
... นิตยสารผู้หญิงอัดแน่นไปด้วยคำแนะนำที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับวิธีการ เช่นผ้าม่านเก่าอาจถูกนำมาตัดขึ้นเพื่อทำชุด , "ถุงน่อง" ขาดตลาด ดังนั้นเด็กผู้หญิงจึงระบายสีขาด้วยน้ำเกรวี่ บางครั้งเพื่อนก็ช่วยวาดด้วยปากกาเขียนคิ้วที่ด้านหลังของพวกเขาเพื่อให้ดูเหมือนตะเข็บถุงน่อง
... ในเดือนพฤษภาคมปี 1943 ค่าใช้จ่ายคูปองเสื้อผ้าประจำปีถูกตัดจาก 48 เป็น 36 ต่อผู้ใหญ่ หนึ่งคน, ต่อมาจำนวนคูปองนี้ลดลงเหลือ 20 เมื่อมีการพิจารณาว่าเสื้อโค้ทต้องการคูปอง 18 ใบการลดนี้ทำให้เกิดปัญหาร้ายแรงสำหรับผู้คน
... "ระหว่างวิกฤติหรือสงครามใหญ่" ... ถ้าวิกฤติโดมิโนลามไปเป็นวิกฤติการเงิน เศรษฐกิจ เราต้องกู้เงินต่างชาติ ทั้งหนี้สาธารณะและหนี้ครัวเรือนพุ่ง วันนั้นเงินเก็บร่อยหรอ เราต้องประหยัดเพื่อลดหนี้ครัวเรือนด้วย และเรื่องแบบนี้น่าจะเกิดขึ้นอีกครั้ง การใช้ชีวิต การใช้ทรัพยากร ในชีวิตประจำวันจะไม่เหมือนยามปรกติ คนปรับตัวได้ก่อนจะอยู่รอด รัฐบาลต้องมองไกลและวางแผนไว้แต่เนิ่นๆ มิฉะนั้น ...
Cr.Jeerachart Jongsomchai
เพิ่มเพื่อนรับข่าวสารตลาดหุ้น Forex และบทความดีๆ ด้านการเงิน การลงทุน ฟรี !!
http://line.me/ti/p/%40zhq5011b
Line ID:@fxhanuman
Web : https://www.fxhanuman.com
Web : https://www.eluforex.com/
FB:https://www.facebook.com/review.forex.broker/
เยี่ยมชม partner ของเราที่ Eluforex รีวิวโบรกเกอร์ Forex
#forex #ลงทุน #peppers #xm #fbs #exness #uag #icmarkets #avatrade #fxtm #tickmill #fxpro #fxopen #fxcl #forex3d #forex4you
